Intro - On the Precipice of Despair (1)

บทนำ - บนเนินผาแห่งความสิ้นหวัง

Caldisla, Land of Beginnings

ทิซตื่นขึ้นมาในโรงแรมแห่งหนึ่ง พร้อมกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างเตียงเขา
"ในที่สุดก็ตื่นแล้วสินะ นายสลบไปอาทิตย์นึงเต็มๆเลยล่ะ" ชายหนุ่มคนนั้นพูดกับทิซ
"ฉันเป็นหัวหน้าทหารรักษาการณ์แห่งคาลดิสล่า ชื่อโอเว่นนะ นายล่ะชื่ออะไรหรอ?"

"ทิซ..." ทิซตอบกลับไป
"มีคนพบนายหมดสติไปที่หุบเขาใกล้ๆกับโนเรนด์ ฉันเดาว่านั่นคงเป็นบ้านเกิดนายใช่มั้ย? โนเรนด์น่ะ?
ฉันคงต้องขอให้นายสงบสติอารมณ์กับสิ่งที่ฉันจะพูดต่อไปนี้นะ
หมู่บ้านของนาย หายไปแล้ว...
หลุมขนาดมหึมาปรากฏขึ้นบนเปลือกโลก และทั่วทั้งโนเรนด์ก็ถูกกลืนกินเข้าไปในความมืดมิดนั้น
นายยังโชคดีที่รอดมาได้ แต่คนอื่นๆ... อืม นายอย่าพึ่งไปคิดถึงเลยนะ
นายคงต้องการพักผ่อนอีกซักหน่อยแหละ หลังจากนี้คงมีเวลาไปไว้อาลัยนะ"

แล้วโอเว่นก็เดินลงมาชั้นล่าง
"พ่อหนุ่มน้อยฟื้นแล้วสินะ?" ชายชราผู้ดูแลโรงแรมพูดกับโอเว่น
"ใช่ครับ พร้อมกับความรู้สึกโดดเดี่ยวอยู่บนโลกใบนี้ แต่นอกจากความโดดเดี่ยวนั้นแล้ว... คงจะเป็นความรู้สึกผิดที่รอดชีวิตมาเพียงคนเดียว น่าสงสารจริงๆนะครับ
ท่านราชาคงต้องรอการรายงานของผมอยู่แน่ๆ ช่วยดูแลเขาต่อด้วยนะพ่อ"

หลังจากนี้ก็จะควบคุมทิซได้
หากคุยกับคุณป้า "ฟื้นแล้วใช่มั้ยจ๊ะหนู? อย่าพึ่งรีบร้อนนะจ๊ะ"
คุยกับเด็กผู้ชาย "รู้สึกดีขึ้นรึยังครับคุณ?"
คุยกับเด็กผู้หญิง "สวัสดีค่ะ"
คุยกับเจ้าของโรงแรม "ทำไมรีบลุกมาล่ะ? อย่าพึ่งฝืนตัวเองเลยหนุ่ม"

------------------------------------------------------

พอเราเดินออกจากโรงแรมไป
ภาพก็จะฉายให้เห็นตัวเมืองคาลดิสล่า ดินแดนแห่งการเริ่มต้น
(Caldisla, Land of Beginnings)

หากเราคุยกับยาม "ยินดีต้อนรับ! ที่นี่คือคาลดิสล่า ดินแดนแห่งการเริ่มต้น"
ถ้าคุยกับคนใส่ชุดสีแดง ซึ่งเป็นนักเดินทางจุดเซฟ "รู้สึกยังไงบ้าง?" และจะมีให้กดเซฟ
เมื่อเดินมาคุยกับผู้ชายชุดสีน้ำเงินที่ทางขวาของเมือง "เอสคาล็อต... เอสชาล็อต... ทำไมชื่อนี้ถึงคุ้นจังนะ?"

An Audience with Caldisla's King

จากนั้นก็ไปที่พระราชวัง
"เจ้าหนุ่มจากโนเรนด์ ทิซ ใช่มั้ยล่ะ? โอเว่นพูดถึงเจ้าให้เราฟังแล้ว
เราต้องขอแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งจริงๆกับการสูญเสียของเจ้า
เราไม่สามารถเยียวยาความเจ็บปวดของเจ้าได้ มีเพียงแต่กาลเวลาเท่านั้น
แต่เจ้าก็จะอยู่ที่นี่และพักผ่อนตามเท่าที่ต้องการได้เลยนะ" ราชาแห่งคาลดิสล่ากล่าวกับทิซ
"ฝ่าพระบาททรงมีน้ำพระทัยมากล้น แต่ทว่ากระหม่อมตั้งใจที่จะกลับไปยังหมู่บ้านในทันทีขอรับ"
"เป็นเด็กหนุ่มที่น่าชื่นชมจริงๆ แต่เส้นทางที่ไปยังโนเรนด์นั้นเต็มไปด้วยอันตรายนะ
ไอเจ้าหลุมยักษ์นั้นมันนำพาเหล่าสัตว์ร้ายมาเต็มไปหมด เส้นทางในตอนนี้ก็เต็มไปด้วยมอนสเตอร์เลยล่ะ"
"กระหม่อมคิดว่าอาจจะมีผู้รอดชีวิตเหลืออยู่ นั่นเป็นเหตุผลที่สำคัญที่สุดที่กระหม่อมควรจะไปที่นั่นขอรับ
อาจจะมีใครสักคนรอความช่วยเหลืออยู่ก็ได้ครับ!"
"...เอาล่ะ ถึงแม้เราจะรู้สึกแย่ที่ต้องปล่อยเจ้าไปคนเดียว เราอยากให้ทหารไปกับเจ้าด้วยนะ
แต่เจ้าพวกอัศวินผู้น่ารังเกียจแห่งน่านฟ้าอีเทอร์เนียนั้นกำลังจู่โจมอาณาจักรของเราด้วยห่ากระสุนปืนใหญ่อยู่"
"กระหม่อมจะไปด้วยตัวคนเดียวขอรับ ขอบพระทัยฝ่าพระบาท"
"ระวังตัวด้วยนะเจ้าหนุ่ม และรู้เอาไว้ด้วยว่าเจ้ายังมีที่ให้กลับมาเสมอ"

เมื่อออกจากเมืองก็จะมีหน้าต่างช่วยเหลือขึ้นมา
Help - Jobs & Abilities
Help - Quests

แล้วทิซก็มุ่งหน้าไปยังหุบเขาโนเรนด์

เมื่อคุยกับนักเดินทางที่ปลายอุโมงค์ ก็จะได้รับ นาฬิกาทรายประหลาด(Strange Hourglass)มา
Help - Bravely Second
Help - Sleep Points

จากนั้นออกจากอุโมงค์ไปสู่ที่ราบสูงโนเรนด์
ทิซล้มทั้งยืนเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า

A Maiden's Prayer

จากนั้นก็จะเห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ที่ปลายหน้าผา
"คุณได้ยินเสียงภาวนาของฉันไหม?" เธอพูดออกมา
"ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ใด ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร
คุณเห็นรอยแผลของโลกที่เปิดออกมาตรงหน้าฉันนี้ไหม?
ได้โปรด อย่าให้กำแพงของโลกเราพังทลายไปมากกว่านี้เลย
ขอให้ฉันเข้มแข็งพอที่จะหยุดความเลวร้ายที่ล้นทะลักนี้มาด้วยเถอะ" เธอสวดภาวนาอยู่คนเดียว

On the Precipice of Despair

และทิซก็เดินเข้าไปหาเธอ
"คุณคนนั้นน่ะ" ทิซเรียกผู้หญิงคนนั้น และผู้หญิงคนนั้นก็หันมาด้วยความตกใจ
"ถ้าคุณรู้อะไรบ้างก็ได้โปรดบอกผมทีได้ไหม ว่าภัยพิบัตินี้เกิดขึ้นจากสิ่งใดกัน?
มีใครรอดชีวิตบ้างไหม? อย่างน้อยก็ใครสักคน ผมอยากได้ข้อมูล อะไรก็ได้ทั้งนั้น!
พ่อแม่ผมอยู่ที่นั่น เพื่อนๆผม ทุกๆคน กำลังใช้ชีวิตที่แสนปกติและน่าเบื่ออยู่แท้ๆ
ผมยอมรับไม่ได้หรอกว่าชีวิตทุกๆคนนั้นจบลงไปแล้ว ทั้งๆที่ยังไม่ได้ออกตามหาเลย!"

ผู้หญิงคนนั้นเงียบไปสักครู่ แล้วก็พูดออกมา
"คุณเป็นผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวค่ะ เสียใจด้วย
ฉันเสียใจด้วยจริงๆ..."
ทิซพูดอะไรไม่ออก ทันใดนั้นก็มีเสียงเรือเหาะลอยมา ภาพก็ตัดขึ้นไปบนเรือเหาะลำนั้น

The Sky Knights Attack!

"ฮ่าๆ! ฉันเจอตัวแกแล้ว! เจอตัวแกแล้ว!
ก็ฉันมีตาเหมือนเหยี่ยวนี่นา ฮ่าๆๆ! และจมูกเหมือนหมาป่าทั้งเจ็ดตัว!" ชายหนุ่มร่างยักษ์ที่คุมพวงมาลัยเรืออยู่พูดอย่างบ้าคลั่ง
"หมาป่าเจ็ดตัวที่ใช้เวลาอาทิตย์สุดท้ายของชีวิตในการดมกลิ่นทางตันสินะ" ผู้หญิงชุดขาวที่นอนอยู่บนโซฟาด่าให้ "หุบปากแล้วไปจับนางได้ละ"
"ฉันรู้แล้วน่ะ ยัยผู้หญิง! และฉันไม่รับคำสั่งจากเธอหรอก ไม่มีทาง!"

ภาพตัดกลับลงมาที่ทิซและเด็กผู้หญิง
"เรือเหาะของอีเทอร์เนีย!?" ทิซพูดด้วยความตกใจ
"...! กลุ่มอัศวินเวหา! ฉันคิดว่าฉันปกปิดร่องรอยของฉันไว้ดีแล้วนะ..." เด็กผู้หญิงคนนั้นพูด "คุณรีบไปเถอะ เดี๋ยวนี้เลย พวกเขาต้องการตัวฉัน"
"ทำไมล่ะ? อะไรกัน?" เด็กหนุ่มตอบกลับไป
"ฉันจะไม่ให้คนบริสุทธิ์เข้ามายุ่งเกี่ยวด้วยเด็ดขาด" แล้วเด็กสาวก็วิ่งไป แต่ก็ถูกปืนใหญ่ระดมยิงขวางทางไว้

"เฮ้ย ปืนใหญ่?! นี่มันบ้าไปแล้ว!" ทิซวิ่งเข้าไปหาเด็กสาวคนนั้น แล้วพาเธอวิ่งไป "ทางนี้"
"ฮะะะ!?"
แล้วทั้งสองก็วิ่งกลับเข้าไปในหุบเขา

-อันเนสเข้าร่วมปาร์ตี้-

The Sky Knights Descend

เมื่อวิ่งต่อไปสักพัก ภาพก็จะตัดกับไปที่คู่ชายหญิงบนเรือเหาะ
"โอ๊ยยยย หยุดวิ่งหนีได้แล้ว! การหาที่ซ่อนนี่มันสำหรับพวกขี้ขลาดนะ! อยู่เฉยๆเซ่!
มียุทธวิธีเพียงสองแบบเท่านั้นที่นักสู้ตัวจริงต้องการ! การบุกจู่โจมซึ่งหน้า และความตายจากการจู่โจมซึ่งๆหน้า!" ชายร่างยักษ์พูด
"หึ! ฟังตัวเองพูดเข้าสิ พล่ามอะไรไร้สาระกับอีแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียว
ฉันล่ะเบื่อจะพูดจริงๆ เอ้า มีใครเป็นลูกผู้ชายพอที่จะลงไปเอาตัวแม่นั่นมามั้ย?" ผู้หญิงชุดขาวหันไปพูดกับเหล่าทหาร
"ครับผม! ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเอง!" ทหารคนหนึ่งตอบ
"ดีมากพ่อหนุ่มน้อย พาตัวนังนั่นมา แล้วฉันอาจจะมีรางวัลตอบแทนให้นะ
แต่รีบๆหน่อยล่ะ ฉันจะระดมยิงต่อทันทีที่ฉันลืมพวกเธอไป และฉันก็ความจำสั้นเรื่องคนที่ทำอะไรชักช้าด้วย"
"ครับผม!"

แล้วทหารหนุ่มก็กระโดดลงจากเรือเหาะมาสู้กับพวกทิซ
"ผู้ชายคนนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันนะ! ปล่อยเขาไปเถอะ!" อันเนสพยายามพูดกับทหารกลุ่มนั้น
"ดูท่าพวกเขาไม่ใช่พวกที่จะฟังอะไรนะ" ทิซบอกอันเนส "พวกเขามาแล้ว!"

The Sky Knights: Second Wave

เมื่อสู้ชนะ ภาพจะตัดกลับขึ้นไปบนเรือเหาะ
"ใช่แล้วว อย่างนั้นแหละ! ร่างกายปะทะกัน กล้ามเนื้อปะทะกล้ามเนื้อ! นี่แหละการต่อสู้ที่แท้จริง! ยัยผู้หญิง หัวใจฉัน! มันเต้นรัวเลยล่ะ!" ชายร่างยักษ์พูด
"อืม น่ารักดีนะ ต้องบอกเลยว่าเจ้าหนุ่มนั่นจัดการได้ดี ฉันเบื่อน้อยกว่าเมื่อกี๊แล้วล่ะ แต่ในขณะที่พวกแกน่ะน่าผิดหวังจริงๆ ให้ตายสิ ไม่มีผู้ชายคนไหนบนเรือนี้จะทำผลงานดีๆได้เลยหรอ?" ผู้หญิงชุดขาวหันไปพูดกับทหารอีกครั้ง
"จะลุยแล้วครับท่าน!"
แล้วทหารหนุ่มก็กระโดดลงจากเรือเหาะมา

"โอ๊ยย มาอีกแล้วหรอ!" ทิซพูดด้วยความรำคาญ เมื่อสู้ชนะ และวิ่งข้ามไปอีกแมพได้
ภาพก็จะตัดกลับขึ้นไปบนเรือเหาะอีกครั้ง

The Sky Knights: Third Wave

"เอาอีก! ยิงเข้าไปอีก! มือปืนทั้งหลาย มั่นคงเข้าไว้! ยิงต่อไปอย่าได้หยุด! ยิงจนกว่าจะหมดแม็กเลย!" ชายร่างยักษ์พูดอย่างบ้าคลั่ง
"กระสุนหมดแล้วครับกัปตัน!" ทหารคนหนึ่งวิ่งมารายงาน
"อะไรนะะะะ!? กระสุนหมดแล้ว? เกลี้ยงเลยหรอ?" ชายร่างยักษ์หัวเสีย
"อืมมม มันก็เป็นอย่างนี้ตลอดไม่ใช่หรอ เวลาที่นายคลั่งและก็ไม่มีชั้นเชิงเลย...? ท่านบาราส เลหร์(Barras Lehr)ผู้ยิ่งใหญ่ ปืนใหญ่ที่ว่องไวที่สุดแห่งอีเทอร์เนีย" ผู้หญิงชุดขาวพูดประชดประชัน
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า! ปืนพิฆาตทั้งสองกระบอกอยู่ด้วยกันตรงนี้แล้วไง! เหล็กอาจจะมีเสื่อมสลาย แต่กล้ามเนื้อไม่มีวัน!
แสดงให้พวกมันเห็นสิว่าอัศวินเวหาแกร่งเพียงใด! ลงไปจู่โจมพวกมันซึ่งๆหน้าเลย!" บาราสสั่งทหารอีกกลุ่ม
"ครับท่าน!"
แล้วทหารกลุ่มนั้นก็กระโดดลงจากเรือเหาะมา

"โอย เกาะแน่นยิ่งกว่าเห็บยิ่งกว่าหมัดอีกนะพวกแกเนี่ย!" ทิซเริ่มรำคาญ แล้วก็ต่อสู้กัน
พอชนะได้ก็ตัดกลับขึ้นไปบนเรือเหาะอีก

The Sky Knights Withdraw

"อ่อนหัด! มีความพยายามแต่ก็ยังอ่อนหัด! ฉันลุยเองดีกว่า! ฉันต้องไป! เลือดฉันพุ่งพล่านไปหมดแล้ว! มันอยากจะทำลายข้าวของจริงๆ!" บาราสคลั่ง
"แล้วเรือเหาะเราล่ะ? นายเป็นคนเดียวที่บังคับเรือนี้ได้นะ เจ้าวัวโง่!" หญิงชุดขาวพูดหยุดบาราสไว้
"ฮอลลี่ ไวท์! เธอต้องทำลายความฝันฉันทั้งหมดเลยรึไงกัน!? ...ก็ได้ เธอก็ไปตามจับยัยนั่นเลยสิ" บาราสโมโห
"ฉันเนี่ยนะ? ให้ลงไปเกลือกกิ้งกับดินกับทรายเหมือนพวกลูกกระจ๊อกสกปรกๆน่ะนะ? ในชุดคลุมสีขาวนี่ด้วยอะนะ? ขอทีเถอะ
รีบหันเรือกลับได้ละ ไปจากที่นี่สักที ยังมีเวลามาเล่นกับนังนั่นอีกเยอะ ทันทีที่เราเติมเสบียงให้พร้อมแล้วนะ"
"ความฝันของฉัน.. ฮอลลี่ ไวท์เอ๊ยยย"

Help - Party Chat

Party Chat - A Common Destination 

ปาร์ตี้แชท - เป้าหมายเหมือนกัน 

ทิซ : พวกมันไปแล้วใช่มั้ย...? โชคช่วยแล้วสินะ
อันเนส : ....
ทิซ : เธอโอเคมั้ย? บาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า?
อันเนส : พวกเขาตามจับฉันนะ ทำไมนายไม่วิ่งหนีไปล่ะ?
ทิซ : อืมม ฉันไม่ได้คิดจะวิ่งเลย สงสัยคงเพราะสับสนน่ะ
แต่ที่สำคัญกว่านั้น เธอบาดเจ็บตรงไหนมั้ย?
อันเนส : ฉันไม่เป็นไรหรอก
ต้องขอบคุณเธอจริงๆนะ แต่พวกเขาต้องตามล่าฉันอีกแน่ๆ ฉันมั่นใจเลย
เพื่อประโยชน์ของตัวเธอเองแล้ว เราแยกทางกันตั้งแต่ตรงนี้เลยดีกว่านะ
ทิซ : แต่... มีทางกลับเมืองทางเดียวนะ
อันเนส : ...
ทิซ : ด-เดี๋ยว รอด้วย!

(ตอนที่ 2 กำลังดำเนินการแปล)